تاریخچه بیمه های عمر

یکی از معیارهای توسعه یافتگی و مولفه های اصلی رفاه اجتماعی در هر کشور یا اجتماعی، میزان استفاده از بیمه های زندگی (بیمه های عمر) و مستمری ها می باشد و ضریب نفوذ این بیمه ها شاخصی برای اندازه گیری آن است. از سوی دیگر، همانطور که صندوق بین المللی پول نیز بیان کرده است، مولفه های اقتصادی، لازمه توسعه پایدار اجتماعی است. رشد و توسعه اقتصادی در افزایش نرخ اشتغال، کاهش میزان فقر، کنترل تورم و در نتیجه جلوگیری از کاهش یا از بین رفتن درآمدها برای اقشار کم درآمد، موثر است و یکی از مهم ترین راهکارهای دسترسی به این کارکردها، توسعه بیمه های زندگی می باشد.

١ تاریخچه بیمه های عمر

١.١ بیمه های عمر در جهان

اگرچه، بیمه های عمر و مستمری ها به شکل امروزی آن، بعد از بیمه های دریایی و آتش سوزی پدید آمده اند، اما اشکال قدیمی آن ریشه ای بسیار کهن دارد و زمان پیدایش آن نامعلوم است. بشر از گذشته های دور همیشه در این فکر بوده که خود را از پیامدهای اقتصادی مرگ های ناگهانی سنین جوانی و همچنین عوارض ناشی از پیری حفظ کند. در یک نوشته روی پاپیروس که در مصر کشف شده و مربوط به ۴۵٠٠ سال قبل می باشد، مندرج است که مومیاگران مصری هر موقع که یکی از کارکنان کارگاه هایشان فوت می کرد، موظف بوده اند وراث آنها را مورد حمایت قرار دهند. در زمانهای بسیار کهن، در برخی از شهرهای بزرگ انجمن هایی تشکیل یافت که در ازای دریافت حق عضویت از اعضاء، پس از فوت وی هزینه کفن و دفنش را تقبل نموده و غرامتی را نیز به بازماندگانش می پرداختند. در قرون وسطی سندیکاهای مختلف به کار بیمه گری عمر مشغول بودند و در مدارک و اسناد آن دوران، اولین قراردادهای مستمری مادام العمر به دست آمده است.

تا قرن هفدهم در کشورهای اروپایی بیمه عمر به صورت شرط بندی روی فوت شخص ثالث بین دو نفر کم و بیش مرسوم بود. اینگونه شرط بندی ها به دلیل مغایرت با اصول اخلاقی از طرف مقامات مذهبی و قضایی گهگاه ممنوع اعلام می شد و همین موضوع سالیان دراز موجب عقب ماندگی بیمه عمر شده بود، اما طی قرون هفدهم تا نوزدهم، با مساعی دانشمندانی مانند برنولی, دپارسیو و اویلر علوم محاسبات (علم اکچوئری) که تلفیقی از احتمالات و محاسبات مالی بود، به وجود آمد. از آن پس بیمه عمر از صورت شرط بندی و برد و باخت درآمده و بر پایه محکم علمی استوار گشت و متخصصی ِ ن این علم را، اکچوئر نامیدند. محاسبات حق بیمه در بیمه های عمر بر اساس احتمالات مرگ و میر انجام میگرفت که پس از آن با وارد شدن نرخ بهره شکل پیچیده تری به خود گرفته است.

اولین بیمه نامه عمری که به رسمیت شناخته شد در زمان سلطنت الیزابت اول در لندن به سال ١۵٨٣ صادر شد که قراردادی را روی زندگی شخصی به نام ویلیام گیبنز منعقد کرده بود. مدت این بیمه نامه یک سال( ١٢ ماه) و نرخ حق بیمه ٨% سرمایه فوت آن بود. بیمه نامه با نام خدا شروع شده و در پایان آن، سلامت و طول عمر بیمه شده خواسته شده بود. بیمه شده در آخرین روزهای سال، فوت می کند و پس از مجادلات بسیار، سرانجام دریافت کنندگان حق بیمه که از تجار لندن بودند، به پرداخت سرمایه محکوم شدند. اما اختلاف در این بود که مبنایِ مدت قرارداد بر اساس سال شمسی بوده است یا سال قمری.

در صورتیکه مبنا یک سال قمری باشد ، سرمایه قابل پرداخت نبوده و در غیر این صورت سرمایه قابل پرداخت می باشد. زیرا سال قمری کوتاه تر از سال شمسی است و بیمه شده در همین بازه زمانی فوت کرده بود.

اولین شرکت بیمه عمر در سال ١٧۶٢ در انگلستان تاسیس شد و اولین بررسی علمی درباره بیمه های عمر در سال ١٨١٢ منتشر گردید. از آن به بعد شرکت ها و موسسات بسیاری به صورت سهامی یا تعاونی در کشورهای اروپایی و امریکایی در زمینه توسعه بیمه های عمر پا به عرصه وجود گذاردند و به خصوص پس از جنگ جهانی دوم، توسعه بیمه های عمر و پرداخت مستمری ها به مردم در اکثر کشورها به خصوص آمریکا و در سال های بعد در هند و آسیای شرقی سرعت گرفت.