آسیب بدنی

در بیمه حوادث شخصی، از این اصطلاح برای استثناء کردن بیماری های عفونی از علل طبیعی استفاده می شود، ولی بیماری هایی که بلافاصله به واسطه حادثه بیمه شده اند، از جنبه یک حادثه بیمه شده، آسیب بدنی محسوب می شوند، مگر این که به طور خاص استثناء شده باشند. این صرفا کاربرد اصل علت بلافصل است. به عنوان مثال بیمه گذار هنگام شکار از اسب خود به زمین می افتد و به علت آسیب وارده، قدرت راه رفتن را از دست می دهد. او پیش از رسیدن کمک، بر زمین خیس قرار می گیرد و سرماخوردگی ناشی از این حادثه به ذات الریه تبدیل می شود و در نتیجه فوت می کند. در این حادثه زنجیره علی، گسسته نشده و دادگاه فوت را به حادثه و نه ذات الریه نسبت می دهد. ضربه روحی، ترس یا اندوه تحت این بیمه نامه قرار نمی گیرد مگر این که شکل بیماری معینی به خود بگیرند.
در بیمه نامه های مسئولیت، اصطلاح آسیب بدنی به عنوان شکلی از خسارت در محدوده بیمه نامه به کار می رود. در بیمه نامه های مسئولیت عمومی و محصول، آسیب بدنی به شکل عبارت بسیار گسترده زیر تعریف می شود: «آسیب بدنی شامل فوت، ناخوشی یا بیماری آسیب روحی، اضطراب، ضربه روحی، دستگیری اشتباهی، تجاوز به حریم شخصی، بازداشت، زندانی شدن اشتباهی، تخلیه اجباری، پیگرد مغرضانه، انتشار افترانامه، بهتان و تهمت می شود». به این ترتیب، آسیب به احساسات، به وضوح در محدوده این اصطلاح جای می گیرد، ولی همان طور که احتمال می رود با کلمه تصادفي، افترای عمدی کتبی تحت پوشش قرار نمی گیرد. بین تمام بیمه گران مسئولیت، زمینه ای مشترک برای اضافه کردن فوت، بیماری عفونی و بیماری در تعریف آسیب بدنی وجود دارد. بعضی از بیمه گران از اصطلاح آسيب شخصی استفاده می کنند و این اصطلاح را تا اضافه کردن بیماری بسط می دهند. هدف این بیمه نامه این است که آسیب بدنی را پوشش دهد و نه آسیب به احساسات را، چه همراه با آسیب بدنی باشد و چه نباشد. بیمه های قدیمی تر مسئولیت، مایل به استفاده از اصطلاح آسيب شخصی بودند ولی بیشتر بیمه گران این اصطلاح را به نفع اصطلاح دقیق تر «آسیب بدنی» که هدف آنان را به نحو دقیق تری نشان می دهد، کنار گذاشتند.