بیمه پول

پول به عنوان یک نوع دارایی از جمله ریسک های بیمه پذیر تلقی شده و بر حسب اینکه به چه صورت نگهداری می شود دو نوع پوشش بیمه ایی برای آن طراحی شده است. این پوشش ها عبارتند از: «بیمه پول در صندوق» و «بیمه پول در گردش». نرخ حق بیمه در بیمه پول با در نظر گرفتن اطلاعات زیر تعیین می شود :

پول در صندوق: میزان پول، تعداد صندوق ها، مشخصات صندوق ها، محل نگهداری صندوق ها، وضعیت نگهبانی، سابقه خسارت و شناخت بیمه گذار و نحوه نگهداری حساب ها.
پول در گردش: میزان پول در هر محل، تعداد حمل طی سال، کل گردش پول طی سال، مسیر حمل، نحوه حمل، مبدأ و مقصد، شناخت بیمه گذار، سابقه خسارت و نحوه نگهداری حسابها.
شرایط عمومی بیمه پول: بیمه نامه پول نیز مانند هر نوع بیمه نامه دیگر، دارای شرایط عمومی مخصوص به خود می باشد که برخی از این شرایط برای هر دو نوع پوشش مشترک بوده و همچنین هر یک از بیمه نامه های پول در صندوق و پول در گردش، شرایط و تعاریف خاص خود را دارند که به شرح زیر می باشد:
مورد بيمه: مورد بیمه در این بیمه نامه عبارت از پول در صندوق و یا پول در گردش است که شامل اسکناس (وجوه رایج مملکتی)، سکه (به استثنای مسکوکات گرانبها)، چک بانکی و تمبرهای مالیاتی می باشد.
شرایط مشترک بیمه پول در گردش و بیمه پول در صندوق: در این بیمه نامه شرایط و جدول آن مشتركا قابل استناد می باشد و هر کلمه یا اصطلاحی که در یک قسمت یا در جدول بیمه نامه و یا در بخش های دیگر این بیمه نامه به معنای خاص به کار برده شود، دارای همان معنا خواهد بود.
– بیمه گذار موظف است کلیه احتیاط های معمول را جهت حفظ و حراست مورد بیمه (پول) معمول دارد.
– بیمه گذار موظف است به محض اطلاع از هر نوع حادثه منجر به خسارت، که طبق شرایط بیمه نامه تحت پوشش می باشد، مراتب را فورا و به صورت کتبی به بیمه گر اطلاع دهد و حداکثر ظرف مدت هفت روز جزئیات خسارت را به بیمه گر اعلام نماید. همچنین بیمه گذار می بایست هرگونه مدارکی که بیمه گر در خواست می کند، از قبیل دفاتر مالی و حسابداری را در اختیار بیمه گر قرار دهد.
– بیمه گذار می بایست کلیه اقدام های متعارف در جهت دستگیری متهم با متهمین و همچنین کشف وجوه مسروقه را معمول و مقامات انتظامی را در جریان امر قرار دهد. بیمه گر مجاز است هر زمان که اراده نماید، با هزينه خود و بدون ایجاد مسئولیت برای خود و بیمه گذار اقدام های لازم را در جهت بازیافت وجوه مسروقه با وجوهی که ادعا شده به سرقت رفته به عمل آورد. بیمه گذار نیز موظف است به محض دریافت درخواست بیمه گر کلیه اطلاعات و مساعدت های لازم را در جهت اقدامات بازیافتی در اختیار او قرار دهد.
– حق بیمه پول در گردش بر مبنای کل وجوه حمل شده در طول مدت اعتبار بیمه نامه و برای پول نقد شامل اسکناس و سکه)، چک بانکی و تمبرهای مالیاتی محاسبه خواهد شد.
بیمه گذار موظف است ارقام وجوه در گردش و در صندوق را در طول مدت اعتبار بیمه نامه ان و ظرف مدت یک ماه (سی روز پس از پایان اعتبار بیمه نامه، ارقام قطعی را به بیمه گذار تسلیم دارد.
حق بیمه قطعی بیمه پول در گردش براساس ارقام فوق تعدیل و مابه التفاوت حق بیمه از بیمه گذار دریافت و یا به او مسترد خواهد شد.
– بیمه گر در هیچ مورد موظف به قبول اعلام منافع ناشی از این بیمه نامه توسط بیمه گذار به اشخاص ثالث نمی باشد. بنابر این بیمه گر در مقابل هیچ کس غیر از بیمه گذار اولیه مسئولیتی ندارد، مگر آنکه انتقال منافع قبلا مورد تأیید بیمه گر قرار گرفته باشد.
– بیمه گر با بیمه گذار می توانند با اخطار کتبی چهارده روزه، بیمه نامه را فسخ کنند. حق بیمه مدت استفاده نشده بعد از فسخ به بیمه گذار مسترد خواهد گردید.
– در صورتی که خسارت وارده ناشی از عدم انجام تعهدات بیمه گذار باشد، بیمه گر تعهدی در پرداخت خسارت ندارد.
بیمه پول در گردش
تعهدات بیمه گر: بیمه گر متعهد است، خسارت ناشی از خطر آتش سوزی، انفجار، صاعقه، سرقت اعم از مسلحانه و یا غیر مسلحانه و توأم با جبر و عنف) که در حين نقل و انتقال پول اتفاق می افتد، جبران نماید. حداکثر تعهد بیمه گر در هر حمل از آنچه در شرایط خصوصی (جدول مشخصات بیمه نامه تعیین شده تجاوز نخواهد کرد. مگر آنکه بیمه گذار قبل از شروع حمل، موافقت بیمه گر را برای مبلغ مازاد جلب کرده باشد.
مسئولیت بیمه گر در مورد پول در گردش از زمان دریافت پول توسط نماینده بیمه گذار شروع و به محض تحویل پول در مقصد به صندوق دار و یا هر نشانی دیگری که در جدول بیمه نامه تعیین شده است، خاتمه می پذیرد.
بیمه گر نسبت به موارد زیر تعهدی ندارد
– هر گونه سرقتی که به وسیله کارکنان بیمه گذار اتفاق افتد و به طور کلی هرگونه خسارتی که با سوءنیت از سوی کارکنان صورت پذیرد.
– خسارت های ناشی از اشتباه های دفتری و حسابداری و یا تبانی و اختلاس کارکنان بیمه گذار.
– خسارت هایی که در محل هایی غیر از آنچه در جدول بیمه نامه تعیین شده است اتفاق افتد
– خسارت های ناشی از جنگ، تهاجم، عملیات دشمن خارجی، عملیات خصمانه (اعم از این که جنگ اعلام شده و یا اعلام نشده باشد) جنگ داخلی، انقلاب، قیام، شورش، بلوا، عملیات نیروهای غاصب یا نظامی و طغیان یا شورش داخلی و هم چنین خسارت های وارده در اثر تشعشعات اتمی و یا رادیو اکتیویته
– خسارت هایی که به موجب بیمه نامه یا بیمه نامه های دیگر تحت پوشش می باشد، مگر مبالغ مازادی که به موجب بیمه نامه با بیمه نامه های مزبور بیمه نشده اند.
بیمه پول در صندوق
تعهدات بیمه گر : بیمه گر متعهد جبران خسارت های ناشی از سرقت با شکستن حرز یا اقدام به سرقت با شکستن حرز پول موجود در خزانه و صندوق یا صندوق هایی که مشخصات آنها در شرایط خصوصی (جدول مشخصات بیمه نامه تعیین شده می باشد. جبران خسارت وارده به محل مورد بیمه در نتیجه سرقت یا اقدام به سرقت نیز در تعهد بیمه گر می باشد مشروط به این که محل مورد بیمه متعلق به بیمه گذار بوده یا بیمه گذار نسبت به خسارت های وارده مسئول شناخته شود. حداکثر تعهد بیمه گر در هر صندوق و برای هر مورد از آن چه در شرایط خصوصی (جدول مشخصات تعیین شده تجاوز نخواهد کرد.
منظور از محل در این بیمه نامه قسمت داخلی هر ساختمان می باشد که نشانی و مشخصات آن در جدول بیمه نامه قید گردیده و برای انجام کار مورد نظر در اختیار بیمه گذار قرار داشته است.
بیمه گر نسبت به موارد زیر تعهدی ندارد
– خسارت های ناشی از کلاه برداری، نادرستی یا تقلب از ناحیه بیمه گذار یا بیمه گذاران یا شرکای آنها و کارکنان بیمه گذار، اعم از این که به تنهایی یا با مشارکت دیگران انجام شود.
– خسارت های وارده به دفاتر حسابداری، اسناد و صورت حساب های مالی.
– خسارت های ناشی از جنگ، تهاجم، عملیات دشمن خارجی، عملیات خصمانه (اعم از این که جنگ اعلام شده با اعلام نشده باشد) جنگ داخلی، انقلاب، قیام، شورش، بلوا، عملیات نیروهای غاصب یا نظامی و طغیان یا شورش داخلی و همچنین خسارت وارده در اثر تشعشات اتمی و یا رادیو اکتیویته.

بیمه عملیات نصب

 پس از اتمام عملیات ساختمانی، به منظور تکمیل مترو عملیات نصب گسترده ای مورد نیاز است. نصب تجهیزات مکانیکی و الکتریکی (پلکان برقی، آسانسورها، سیستم های تهویه هوا، تأسیسات الکترونیکی، سیستم های هشدار دهنده، کامپیوترهای مورد نیاز به جهت هدایت ترنها و غیره) و آزمایش آنها می باید که بیمه شود، زیرا مبالغ هنگفتی در این راه سرمایه گذاری شده و کارفرما و شرکتهای مجری عملیات نصب نیاز به اخذ پوشش بیمه ای در برابر خسارت های احتمالی را دارند.

به طور معمول، پس از اتمام عملیات ساختمانی هر یک از بخش ها، عملیات نصب آن بخش شروع می شود و به طور اصولی تا جائی که به بیمه گر مربوط می شود ریسک نصب و ریسک ساختمانی کاملا از یکدیگر متمایز می باشند، به عبارتی وضعیت خطر در خلال دوره نصب کاملا با وضعیت خطر در خلال دوره ساختمانی متفاوت می باشد. در هر حال نظر به این که توالی انجام عملیات ساختمانی و نصب همواره عملی نمی باشد، لذا نمی باید به تفاوت تئوریک مذكور بیش از اندازه بها داده شود.

لازم به ذکر است که عملیات نصب و ساختمان می باید هم زمان بیمه شوند و از صدور بیمه نامه های جداگانه برای هر یک به طور جدی اجتناب شود، زیرا در صورت بروز خسارت با مشکلاتی مانند تعیین بخش خسارت دیده و ارجاع آن به بیمه نامه های جداگانه مواجه نمی شود. در ضمن می توان برای کلیه عملیاتی که در رابطه با ساخت مترو انجام می شوند مدت بیمه ای واحدی را برقرار نمائیم. شرکت های مجری عملیات نصب نیز می باید بیمه شوند، به نحوی که در صورت بروز خسارت مادی مابین شرکت های مختلفی که در کارگاه مترو مشغول فعالیت می باشند، هیچ گونه مشکلات مسئولیتی حادث نگردد. از این رو در رابطه با مبلغ بیمه شده هر کارگاه مترو باید ارزش عملیات نصب و ارزش کارهای اصلی موضوع پیمان را به تفکیک مشخص و مد نظر قرار داد.

بر طبق تجربه بین المللی و نظر به این که در پروژه های مترو بخش اعظم سرمایه بیمه مربوط به عملیات ساختمانی است، لذا عملیات نصب نیز تحت بیمه نامه تمام خطر مقاطعه کاران پوشش داده می شوند.

لازم به ذکر است که لوازم و تجهیزات الکتریکی ومکانیکی نه تنها در انقضا و نه تنها در انقضاء دوره نصب و به منظور حصول اطمینان از عملکردشان تحت کنترل قرار می گیرند، بلکه هم چنین در شرایط بهره برداری نیز به طور منظم برای مدت زمانی تحت آزمایش قرار می گیرند و از این رو به طور معمول برای دوره آزمایش آنها نیز در خواست پوشش بیمه ای می شود، زیرا وجود اشتباه در خلال دوره نصب ممکن است منجر به بروز زیان های مالی شدید در طی دوره آزمایش بشود. این قبیل خسارت ها نه فقط به وسیله لوازم و قطعات نصب شده، بلکه ممکن است در نتیجه عملیات موضوع قرارداد نیز پدید آیند.

مطالب مربوط بیمه خسارت فیزیکی را مطالعه نمایید.

ارجحیت با طرف مقابل در بیمه

یکی از اصول اساسی در بیمه است که چنانچه در بیمه نامه جملاتی گنگ و نامشخص درج شده باشد در صورت اختلاف در برداشت، به نفع بیمه گذار تفسیر می گردد. حال چنانچه بیمه گذار خود بیمه نامه را تنظیم نموده باشد و بیمه گر با مفاد آن موافقت نماید از این اصل به نفع بیمه گر استفاده می گردد.

بیمه خسارات فیزیکی

برای بیمه کارهای قراردادی و ساخت، اصولا از پوشش تمام خطر پیمانکاران استفاده می شود و کلیه شرکتهای بیمه و پیمانکاران ومقاطعه کاران می دانند که باید از این نوع پوشش بیمه ای استفاده نمایند. در این نوع بیمه نامه بیمه گذار، هم کارفرما و هم پیمانکارمی باشد. معمولا کارفرما پوشش های بیمه ای مورد نیاز کلیه طرفین (قرارداد ساخت) را خریداری می نماید. مورد بیمه نمونه کارهایساختمانی است که به تفصیل در جدول قرارداد ذکر شده و در مقابل هر نوع خسارت فیزیکی غیر قابل پیش بینی به صورت تمام خطربیمه شده است. کليه خطرات، تحت پوشش بیمه ای قرار دارند، منوط به این که به طور صریح و روشن جزء استثنائات بیمه نامه ذکرنشده باشند. سرمایه بیمه نامه، ارزش قرارداد در پایان دوره ساخت خواهد بود.

خسارات قابل پرداخت به آن میزانی است که بتوان با آن بخش های خسارت دیده را تعمیر نمود، مشروط بر این که بخش های خسارت دیده در بیمه نامه دارای پوشش بیمه ای بوده و جزء سرمایه بیمه ای محسوب شوند. میزان خسارت پرداختی برای تعمیراتی که باید انجام شود، شامل هزینه های بهینه سازی و یا تغییر در شیوه و روش های ساخت نخواهد بود. پوشش بیمه ای در یکی از سه حالت زیر هر کدام که زودتر واقع شود خاتمه می یابد

١- تا انقضای مدت مندرج در جدول بیمه نامه

٢- تا تحویل کارهای ساختمانی و پذیرش آن توسط کارفرما

3- تا خاتمه کارهای ساختمانی و آغاز دوره بهره برداری

مشخصات و شرایط بیمه نامه خطر پیمانکاران کاملا بر این واقعیت حکایت دارد که بیمه گری که این نوع پوشش بیمه ای را ارائه می نماید، على الخصوص برای ساخت و سازهای مترو و تونل های زیرزمینی، تا زمانی که اطلاع کافی و دانش فنی مورد نیاز در رابطه با شیوه ساخت و ساز، نقشه ها، وضعیت محلی، شرایط مناقصه و قرارداد نهایی ساخت را نداشته باشد برایش پذیرش ریسک بسیار مشکل است.

گستره و تعداد افرادی که به عنوان بیمه گذار در این گونه قراردادها وجود دارند، معمولا وسیع می باشد.. صرفا کارفرما و پیمانکار تحت پوشش بیمه ای قرار ندارند، بلکه کلیه پیمانکاران فرعی هم تحت پوشش قرار می گیرند. از آنجا که شیوه های خاص حفاری به طور متناوب توسط پیمانکاران ساختمانی مورد استفاده قرار می گیرد، بیمه گر تمایل دارد که اطلاعات کلی از پیمانکار اصلی و همین طور پیمانکار فرعی داشته باشد، تا متضمن ریسک و خطرات بیشتری نشود. و شمار بیمه شدگان عموما زیاد بوده و نه تنها کارفرما و پیمانکار بلکه هر یک از پیمانکاران جزء نیز بیمه شده تلقی می گردند. از آنجا که در ساخت مترو غالبا روش های خاص ساختمانی اعمال می شود، بیمه گر تنها علاقمند به شناخت پیمانکار اصلی و کاری که توسط وی انجام می شود نیست؛ زیرا از نظر فنی ممکن است کاری که توسط پیمانکاران جزء انجام می شود خطرهای بزرگتر و بیشتری را در بر داشته باشد و لذا به منظور ارزیابی جنبه های فیزیکی و اخلاقی خطر، بیمه گر می یابد اطلاعات جامعی در مورد پیمانکاران جزء به دست آورد.

چنانچه بر خلاف قاعده کلی، فقط پیمانکار اصلی به منظور حفظ منافع خویش اقدام به ابتیاع بیمه نامه تمام خطر مقاطعه کاران بنماید، بیمه گر برای ارزیابی دقیق ریسکی که تقبل خواهد نمود، می باید کلیه توافق هائی را که بر طبق پیمان فیمابین کارفرما و پیمانکار اصلی به دست آمده است کاملا مورد رسیدگی قرار دهد. برای مثال ممکن است توافق شده باشد که کار فرما تمام یا بخشی از خسارت های ناشی از علل فورس ماژور را تقبل نماید که این به معنی کاهش ریسکی است که بیمه گر بر عهده می گیرد.

با توجه به این واقعیت که بیمه نامه های تمام خطر مقاطعه کاران پوشش بیمه ای کاملی را ارائه می نمایند، لذا بیمه گر می باید توجه خاصی به کلیه خطرهای ناشی از زمین در دست حفاری و یا بالایای طبیعی، مبذول دارد. به همین دلیل نیز متن شرایط بیمه نامه حائز اهمیت می باشد؛ زیرا خطر با هر منشائی که باشد تحت پوشش است، مگر آنکه به طور صريح مستثنی شده باشد.

در خصوص خسارت های ناشی از بلایای طبیعی (مانند زلزله) می باید که حداکثر غرامت قابل پرداخت را در بیمه نامه مشخص نمود. برای تعیین مبلغ بیمه شده، بیمه گر نیاز به معلومات تخصصی جامع و هم چنین تبحر کافی در انجام مذاکرات دارد. برای محاسبه حق بیمه، معمولا ارزش تقریبی سفارش در ابتدای مدت بیمه را به عنوان مبلغ بیمه شده موقت در نظر می گیرند. در هر حال به دلیل افزایش قیمت ها در اثر تورم، ارزش مذکور می باید به طور منظم مورد بررسی قرار گرفته و در طی مدت بیمه نامه نیز منظمة تعدیل شود. به هیچ وجه توصیه نمی شود که تعدیل مبلغ بیمه شده را به زمان انقضای بیمه نامه موکول نمود، زیرا تجربه ثابت کرده است که پس از اتمام عملیات، بیمه گذار تمایل چندانی به این امر از خود ندا نمی دهد. و در صورت وارد آمدن خسارت مادی به اقلام بیمه شده، بیمه گر هزینه های لازم به منظور تعمیر بخش خسارت دیده را پرداخت می نماید. اگر چه بر طبق قاعده کلی، هزینه تعمیرات از اصل مخارج مصر و فه تا زمان وقوع خسارت بیشتر خواهد بود، با این همه مادام که هزینه های مربوطه نوع همان است که در مبلغ بیمه شده منظور شده، هزینه تعمیرات تمام پرداخت می شود. در هر حال در رابطه با هزینه هائی که برای اولین بار و در حین تعمیر بخش خسارت دیده واقع می شوند، وضعیت به گونه دیگریست (به طور مثال پاکسازی بخش خسارت دیده ساختمانی به منظور آماده سازی عملیات تعمیر، و در عین حال جستجو به منظور یافتن عیب اصلی). در این قبیل موارد، ممکن است در بیمه نامه چنین پیش بینی نمود که این هزینه ها بخش کلی هزینه های قابل جبران می باشند و یا این که به شکل بهتری حل نمود، یعنی در بیمه نامه قید شود این گونه هزینه ها در صورتی قابل جبران است که توافق خاصی در این رابطه به عمل آمده باشد و در مورد آنها نیز مبلغ بیمه شده به صورت «اولين خسارت» مورد موافقت قرار گرفته باشد. روش اخیر به خصوص در ارتباط با هزینه مربوط به جمع آوری ضایعات و جستجو به منظور تشخیص محل عیب اصلی توصیه می شود.

لازم به ذکر است، بیمه گر فقط هزینه های مورد نیاز به منظور بازگرداندن شرایط فنی به وضع موجود قبل از وقوع خسارت را جبران می نماید. این بدین معناست زمانی که وضعیت عملیات ساختمانی ایجاب نمایانه نحو است زمانی که روش چنان چه عملیات تعمیر موجب بهبود شرایط جمعیت اصلی گردد، آن بخش از هزینه ها که صرف و بهسازی شده اند قابل جبران نخواهند بود. به همین

تا زمانی که روش های متفاوت و پیچیده ساختمانی در عملیات تعمیر به کار گرفته می شوند، این قبيل هزینه ها نیز به میزانی که در مبلغ بیمه شده اصلی منظور شده اند قابل جبران می باشند

پوشش بیمه ای مشروط بر آنکه بیمه نامه به موقع منعقد شده باشد، از لحظه شروع عملیات ساختمانی تا زمان خاتمه احتمالی عملیات ساختمانی را در بر می گیرد، و لذا بیمه گر تعهدی را می پذیرد که ممکن است سالیان متمادی به طول انجامد و از این رو می باید که به عوامل تشدید خطر در فصول مختلف که بر حسب شرایط هر منطقه نیز متفاوت است، توجه خاصی داشته باشد. (به طور مثال سیل های بهاره، طوفان های پائیزه، باران های موسمی)

بنا به دلايل فوق بیمه گر می باید که قبل از ارزیابی ریسک، جدول عملیات ساختمانی را دقیقا مورد مطالعه قرار دهد. این واقعیت که پوشش بیمه ای مادامی که عملیات ساختمانی توسط کارفرما تحویل گرفته نشده باشد معتبر است مگر این که در رابطه با مدت بیمه نامه توافق کتبی به عمل آمده باشد)، بیمه گر را با وضع خطرناکی مواجه می سازد؛ بدین معنی که هر چه به انتهای عملیات ساختمانی نزدیکتر بشویم، چنان چه بخشی از کارهای ساختمانی تحویل و یا مورد بهره برداری قرار نگرفته باشد، تعهد بیمه گر به میزان کل مبلغ بیمه شده روی ریسک خواهد بود. بنابراین هرمی باید نسبت به تحویل بخش های جداگانه اقدام شود

اغلب، کارفرما و پیمانکار بر روی دوره نگهادری که در بیشتر موارد نیز ۱۲ ماه است و پس از تکمیل و اتمام عملیات آغاز می شود به توافق می رسند، بر طبق این توافق، پیمانکار متعهد می شود هر گونه عیب و نقصی را که طی دوره نگهدری در سازه های ساخته شده توسط وی مشهود گردد برطرف نماید. پوشس بیمه ای در برابر خسارت های مادی که طی دوره مزبور به وقوع می پیوندند، به دو شکل زیر او انه می شود را به عنوان پوششی برای خسارت های فسادی ناشی از انجام عملیات نگهداری.

– علاوه بر پوشش فوق، به عنوان بیمه خسارات مادی که در طی دوره نگهداری به وقوع می پیوندند و منشاء آنها حادثه ای بوده که در خلال دوره ساختمان روی داده است و هنگام ارزیابی خطر های فیزیکی بیمه گر عموما متأثر از همام ملاحظاتی است که در انتخاب یک روش خاص ساختمانی مد نظر قرار گرفته است. در هر حال به عنوان مثال می باید در این مورد که انتخاب یک روش خاص آایا صرفا بدلیل ارزانی آن صورت پذیرفته و یا به دلیل سریعتر بودن آن قدری تأمل نمود.

ارزیابی ریسک های اخلاقی می باید همراه با بررسی تاریخچه طراحی آغاز شود، افکار و ایده ای که منجر به تصمیم سیاسی ساخت مترو شده است می باید مدنظر قرار گیرد. چنان چه مشخص شود که وضعیت ترافیک در شهر مورد نظر به گونه ای است که ساخت راه آهن زیرزمینی را در حد اعلای ضرورت و فوریت طلب می نماید و طرح مربوطه نیز مورد حمایت کلیه مراجع ساسی می باشد، نتایج حاصله برای بیمه گر بدون شک متفاوت است با نتایجی که تصمیم گیری برای ساخت مترو منبعث از یک سری مباحثات و مجادلات سیاسی بوده و یا چنانچه در مورد اهمیت و نقش آن در سامان دادن به وضعیت ترافیکی شهر شک و شبهای وجود داشته باشد.

علاوه بر این بیمه گر می باید در مورد سازمان و تشکیلاتی که مسئول طراحی است نیز تحقیق و بررسی نماید. برای مثال می باید تحقیق نماید که آیا کارفرما طراحی و نظرات را توسط گروهی از پرسنل خود انجام داده یا این که آن را به شرکت های مهندسی محول نموده است، و نهایتا این که می باید دریابد که آیا برای طراحی و اجرای عملیات مترو محدودیت زمانی قائل شده اند با این که در این رابطه به اندازه کافی آزادی عمل پیش بینی شده است.

بیمه پذیری

ریسکی قابل بیمه شدن است که بتوان آن را از فردی به فرد دیگر بر اساس قیمتی که مبادله دو جان را سودآور می کند منتقل کرد. امکان انتقال ریسک یکی از اصول بنیادین در اقتصاد نوین است. از آنجا که مشارکت در ریسک از طریق قانون اعداد بزرگ و متنوع سازی ریسک موجب تعدیل ریسک می شود، لذا به نفع مصرف کنندگان ریسک گریز است. علاوه بر آن، انتقال ریسک برای کارآفرینی نیز بسیار ضروری است. بدون انتقال ریسک کسی نمی تواند ریسک ساختن آسمان خراش ها، هواپیماها و هم چنین سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه و یا حتی رانندگی با یک اتومبیل را تحمل کند. به طور سنتی، انتقال ریسک توسط نهادهای اجتماعی مانند خانواده و اجتماعات کوچک انجام می شد. قراردادهای خصوصی معمولا دارای ساز و کار تقسیم ریسک هستند. نمونه بارز آن قراردادهای با مسئولیت محدود می باشد. قراردادهای بلندمدت کارگران و قراردادهای اعتباری با نرخ ثابت، نمونه های دیگری از سازوکار انتقال ریسک هستند. سهام و اوراق قرضه نیز شکل قابل معامله انتقال ریسک هستند. ولی قرارداد بیمه قراردادی است که در آن انتقال ریسک اساس و بنیان مبادله را تشکیل می دهد.

به طور کلی، ریسکی قابل بیمه شدن است که لااقل سه ویژگی زیر را داشته باشد: ۱- فاجعه آمیز نباشد ۲- متوسط خسارت احتمالی قابل اندازه گیری باشد و 3-نرخ خسارت قابل پیش بینی باشد.

تخصيص رقابتی ریسک ویژگی های زیادی دارد. به طور خاص، کلیه ریسک های تنوع پذیر در اقتصاد از طریق روش های تقسیم متقابل ریسک، تعدیل می شوند. همه ريسک ها در بازارهای مالی و بیمه ای، تجمیع می گردند.

مدل کلاسیک ریسک، پیش بینی می کند که کلیه ریسکهای تنوع پذیر به طور کامل بیمه می شوند و ریسک های سیستماتیک با در نظر گرفتن درجه ریسک گریزی افراد، به آنها تخصیص داده می شود. در بازار رقابتی، قابلیت بیمه شدن ریسک مشروط به آن است که متحمل کننده آغازین ریسک می تواند حق بیمه ای را بپردازد که بیمه گر را در شرایط بهتری قرار دهد. اگر ریسک بیمه شده را بتوان در سبد دارایی سهامداران شرکت بیمه متنوع نمود، شرکت بیمه با فروش قراردادهای بیمه ای با حق بیمه ای که بیشتر از ارزش آکچوئری بیمه نامه باشد، می تواند سهام داران خود را در شرایط بهتری قرار دهد. اگر متحمل کننده اولیه ریسک، ریسک گریز باشد حاضر است ارزش آکچوئری بیمه نامه را به علاوه حق بيمه ریسک برای انتقال ریسک بپردازد. بنابراین قرارداد بیمه برای طرفین آن سودآور خواهد شد و ارزش افزوده این مبادله برابر با حق بیمه ريسک بیمه گذار است. پیش بینی های مدل بیمه کلاسیک با مشاهدات اتفاقی کاملا در تضاد است. به معنای دیگر اغلب ریسک های مربوط به سرمایه انسانی مانند بیکاری بلندمدت و نوسانات درآمدی نیروی انسانی قابل بیمه شدن نیستند. بسیاری از ریسک های زیست محیطی، ریسک های فاجعه آمیز و ریسک های تکنولوژی غالبا تحت پوشش قرارداد بیمه قرار نمی گیرند. هم چنین ریسک ناشی از تروریسم برای بیمه شدن بسیار دشوار است. بنابراین سؤال این است که چرا این گونه ریسکها توسط بازارهای بیمه، قابلیت بیمه شدن ندارند؟ در ادامه به رویکردهای اقتصادی متفاوتی می پردازیم که بیان کننده علت شکست بازارهای بیمه در ارائه پوشش بیمه ای کامل برای کلیه ریسک ها می باشند.

ساده ترین توضیح آن است که سهامداران می توانند ریسک های انفرادی را در سبد دارایی شان متنوع سازند. مصداق آن در ریسک های فاجعه آمیز با ریسک های انفرادی است که همبستگی مثبت با ریسک سیستماتیک اقتصاد دارند. در این شرایط، بیمه گر تنها زمانی پوشش ریسک را قبول می کند که بیمه گذار میزان بیشتری از ارزش آکچوئری بیمه نامه را به عنوان حق بیمه بپردازد. در این حالت، مصرف کنندگانی که ریسک گریزی کمتری دارند، پرداخت حق بیمه را قبول نمی کنند. علاوه بر آن کلیه مصرف کنندگان ریسک گریزی که به دنبال بهینه سازی مطلوبیت انتظاریشان هستند خرید بیمه جزئی را مناسب ترمی یابند. ناکارآمدی بازارهای مالی نیز بیان کننده آن است که چرا بعضی ریسک های تنوع پذیر قابل بیمه شدن نیستند. تنوع بخش بین المللی ناقص سبدهای دارایی فردی، دلالت بر آن دارد که سهام داران باید با حق بیمه ریسک مثبت، پاداش داده شوند تا ریسک هایی را قبول کنند که با تنوع بخشی بین المللی، به طور کامل حذف می شدند. شرکت های بیمه اتکایی جهانی در حل این مشکل می توانند مفید باشند.

وجود هزینه های معاملاتی در بازارهای بیمه نیز دلیل دیگری برای آن است که چرا ریسکهای انفرادی به طور کامل به بیمه گران انتقال نمی یابند و نباید انتقال یابند. بیمه گران دولتی و خصوصی باید هزینه های اداری مرتبط با نظارت بر بیمه های انفرادی را پوشش دهند. بسیاری از این هزینه ها ناشی از ملاحظات اطلاعاتی می باشد. بیمه گران باید خساراتی را بازرسی و ارزیابی کنند که گاهی ارزیابی آنها بسیار دشوار است. آنها باید میل و گرایش بیمه گذاران به جلوگیری از رخداد ریسک را کنترل کنند. آنها باید با انجام اقداماتی که هزینه بر است مشتریان خود را تحت نظارت قرار داده و غربال کنند. به طور معمول حدود ٪۳۰ به عنوان عامل سربار در نظر گرفته می شود. موسین (۱۹۹۸) در بررسی هایش نشان داده است هنگامی که بیمه نامه ها با اصول آکچوئری ارزش گذاری نشده باشند، خرید پوشش کامل به هیچ وجه بهينه نخواهد بود. ارو (۱۹۹۵) نشان داد که شکل بهینه نگهداری ریسک استفاده از کاستنی است. دریزی (۱۹۸۱) نیز سطح بهینه کاستنی در بیمه را برآورد نمود که تابعی نزولی از ریسک گریزی است.

با توسعه نظریه جدید مدرن اقتصادی از دهه ۱۹۷۰، از بازارهای بیمه به عنوان مثال بارز عدم کارایی یاد می شود که ناشی از اطلاعات نامتقارن است. برای مثال تصور کنید بیمه گذاران متفاوت ریسک های متفاوتی دارند، ولی بیمه گران نمی توانند به طور مستقیم از ظاهر بیمه گذاران، به تفاوت ریسکهای آنها پی ببرند. این امر منجر به مشکل انتخاب نامساعد میشود که اولین بار توسط رانچایلد و استیگلیتز بیان شد.

انتخاب نامساعد بدان معناست که اگر شرکت های بیمه نرخ حق بیمه را بر اساس میانگین توزیع احتمالات تعیین کنند، افراد کم ریسک نرخ حق بیمه ها را در مقایسه با احتمال وقوع خسارت، بسیار بالا می یابند و ترجیح می دهند که بیمه نامه نخرند. بیمه گران این واکنش را پیش بینی می کنند و نرخ حق بیمه را افزایش می دهند تا از عهده افراد باقیمانده که پر ریسک هستند، برآیند. به عنوان مثال پایین بودن خرید بیمه عمر توسط افراد خانه دار، علی رغم شدت ریسک فوت، به همین خاطر است. مردم اطلاعات شخصی درباره وضعیت سلامتی خود دارند که برای شرکت های بیمه قابل مشاهده نیست، لذا افرادی که امید به زندگی آنها پایین است اقدام به خرید بیمه عمر می کنند. مشکل انتخاب نامساعد برای ریسک های بیکاری و سلامتی در بسیاری از کشورهای توسعه یافته از طریق اعمال بیمه های اجباری مرتفع گردیده است.

جامعه آماری از لحاظ ریسک می تواند ناهمگن باشد، نه تنها به دلیل این که افراد متفاوت با ریسک های متفاوت مواجه اند، بلکه آنها تلاش (شامل انرژی، ثروت و زمان) متفاوتی را صرف جلوگیری از ریسک می کنند. به طور خاص، معلوم شده است هنگامی که رابطه بین نرخ حق بیمه و سرمایه گذاری برای جلوگیری از ریسک، ضعیف باشد افرادی که بیشتر تحت پوشش بیمه قراردارند سرمایه گذاری کمتری برای جلوگیری از ریسک انجام می دهند. این شرایط هنگامی رخ می دهد که بیمه گران نمی توانند میزان سرمایه گذاری بیمه گذار را برای جلوگیری از ریسک مشاهده کنند. به این حالت مخاطرات اخلاقی می گویند. کاهش پیش گیری منجر به افزایش تعداد خسارتها می شود و باعث می گردد تا بیمه گران حق بیمه خود را افزایش دهند. لذا پوشش بیمه ای کامل برای افراد، بهینه نخواهد بود و در نهایت، هیچ بیمه ای وجود نخواهد داشت. به همین خاطر است که نمی توان ارتقاء شغلی، عدم موفقیت در مدرسه و دانشگاه، فقدان تقاضا برای یک محصول جدید با طلاق را بیمه کرد. علاوه بر آن، مشکلات مربوط به ریسک بیکاری، ریسک های محیطی و تکنولوژیکی نیز به همین خاطر است.

مخاطرات اخلاقی جدا از وقوع حادثه مربوط به ریسک ادعای فریب کارانه خسارت است که در آن بیمه گر نمی تواند به راحتی میزان خسارت وارده به بیمه گذار را مشاهده کند. برای آنکه بیمه گذاران خسارات وارده را به طور صحیح اعلام نمایند، شرکت های بیمه مجبورند خسارات بیشتری را مورد بازرسی قرار دهند. این موجب افزودن هزینه های دیگری به قرارداد بیمه می شود. اگر هزینه های ارزیابی خسارت بسیار زیاد باشد یا تعداد دفعات لازم ارزیابی برای افزایش انگیزه بیمه گذار جهت آشکارسازی حقایق بسیار زیاد باشد به نفع مصرف کنندگان است که ریسک موردنظر را بیمه نکنند (رک: تقلب در بیمه).

ریسک های بلندمدت نیز برای بیمه شدن دشوارند بیمه سلامتی مثالی است که در آن مصرف کنندگان باید ریسک سلامتی خود را به صورت سالانه بیمه کنند. اگر ریسک سلامتی آنها در طول سال تغییر کرده باشد پوشش بیمه را در سالهای آتی با حق بیمه بیشتری خواهند داشت. اگر هیچ گونه قرارداد بیمه بلند مدت وجود نداشته باشد مصرف کنندگان با ریسکی به نام ریسک حق بیمه مواجه می شوند که عبارت است از ریسک دادن حق بیمه بیشتر در آینده به علت نامساعد شدن علائم سلامتی فرد بیمه گذار.

هم چنین هنگامی که توزیع احتمال عینی برای ریسک وجود ندارد بیمه گری آن با مشکل مواجه می شود. این مشکل می تواند به علت عدم وجود داده های تاریخی باشد. علاوه بر آن، ابهام در احتمالات ممکن است به علت تغییرات شدید در شرایط باشد. به عنوان مثال قوانین مربوط به تعهدات آتی محیط زیست کاملا تابعی از سیاست های محیطی اند. در نظریه تصميم، همواره بحث می شود که چگونه بیمه گذاران و بیمه گران در چنین محیط مبهمی اقدام به تصمیم گیری می کنند. مدافعین تئوری سنتی ادعا دارند که این ابهام هیچ گونه مشکلی برای تصمیم گیری پدید نمی آورد و فرض می کنند که مردم به گونه ای رفتار می کنند که گویی هیچ گونه عدم اطمینان در احتمالات وجود ندارد.برای مثال این بدان معناست که بیمه گران بهترین توزیع و احتمال خسارت را برای قیمت گذاری ریسک استفاده می کنند. نظریه جدیدتری توسط گیلیون و شمایدلر (1989) ارائه شد که فرض می کند مردم ابهام گریزاند. در این نظریه، بیمه گرانی که با توزیع های ممکن خسارت ها مواجه اند توزیعی را انتخاب می کنند که لااقل سازگاری قابل قبول را برای قیمت گذاری ریسکشان داشته باشند. این ابهامات، حق بیمه مورد نیاز شرکت بیمه برای پوشش ریسک را افزایش می دهد و بیان کننده آن است که چرا بسیاری از ریسک های مبهم (غذاهای اصلاح شده ژنتیکی و گرم شدن کره زمین و زلزله) به طور کارآمد بیمه نمی شوند. مطالعات زیادی برای برآورد درجه ابهام گریزی بیمه گران انجام شده است. این مطالعات نشان میدهد که بسیاری از بیمه گران درجه بالایی از ابهام گریزی را بروز داده اند.

در پایان، فقدان اطلاعات لازم در مورد ریسک موردنظر موجب می شود تا بیمه گذاران و بیمه گران نظرات متفاوتی درباره شدت ریسک داشته باشند. اگر بیمه گران بدبین تر از مردم باشند هیچ گونه سازوکاری که برای طرفین قرارداد، سودآور باشد به وجود نخواهد آمد، حتی اگر افراد بسیار ریسک گریز باشند و بیمه گران قادر باشند تا ریسک افراد را متنوع سازند.

مطالب مربوط به بیمه بیش از حد را حتما مطالعه کنید.

بیمه مترو

شناخت شرایط و خطرات مربوط به ساخت و ساز تونل های زیر زمینی مترو و ارزیابی خطرات متصور حتی برای یک بیمه گر  با تجربه، بسیار سخت و پیچیده است. برای نمونه، مسئله مسئولیت قانونی حفاری مترو در قلب یک شهر پر رفت و آمد معمولا در همه شهرها به هم شباهت دارد و ریسک مهندسی سازه در اعماق زمین بسیار به هم شبیه است، مگر پارامترها و عوامل خاص مانند وضعیت خاک و یا وجود آب های زیرزمینی که می تواند باعث تفاوت های اصلی گردد. به هر حال ساخت تونل های زیرزمینی مترو و خطوط آهن، خطرات و ریسک های خاص خودش را دارد که باید توسط بیمه گر با توجه خاصی انجام شود، على الخصوص روابط و وابستگی عوامل موجود در حفاری تونل های مترو باید به دقت مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد.

خطرات

خطرات موجود بالقوه در طول دوره ساخت و حفاری یک تونل مترو را می توان به سه دسته تقسیم بندی نمود:

1-خسارت فیزیکی وارده به سازه، ماشین آلات و امکانات موجود.

2-خسارات فیزیکی وارده به اموال موجود سایر افراد و یا اشخاص ثالث و در نتیجه بروز خسارات مسئولیت.

۳- خسارات فوت و یا نقص عضو کارگران و یا اشخاص ثالث.

بعضی از حوادثی که می تواند منجر به خسارت شوند به شرح زیر است:

١- ریزش دیوار تونل های حفر شده به دلیل عدم اقدامات ایمنی مناسب و رعایت نکردن ضوابط ساخت و ساز

2- خسارات وارده به خطوط تلفن، کابل های الکتریسیته، لوله و شبکه آب رسانی که می تواند به دلیل

عدم استفاده صحیح از ماشین آلات ساختمانی پدید آید.

۳- بروز حریق و آتش سوزی در تونل

4-خسارات ناشی از هوای نامناسب مانند طوفان و بارانهای سنگین موسمی

5-خسارات ناشی از زلزله

6- واژگونی و سقوط ماشین آلات بتون ریزی

۷- بروز حوادث منجر به جرح و فوت کارگران و کارکنان در سایت

۸- ایجاد مشکلات عدیده برای ساکنین منازل اطراف کارگاه

۹- انفجار به دلیل خسارات وارده به لوله و شبکه گازرسانی

۱۰- پرداخت خسارات وارده به ساختمان های بالای تونل که در نتیجه ساخت و ساز آسیب دیده اند و یا به دلیل عدم ایمن سازی مناسب محیط و یا به دلیل کاهش آبهای زیرزمینی نشست کرده اند

۱۱- خسارات جرح و فوت وارده به افرادی که در مجاورت تونل در حال حرکت و فعالیت هستند

۱۲- نفوذ آب و سیلاب به داخل تونل به دلیل ناکافی بودن دستگاه های تخلیه آب

مطالب مربوط به بیمه عملیات نصب را مطالعه نمایید.

بیمه بیش از حد

بیمه بیش از حد یا زیاد بیمه گی بدان معنا است که اشیاء و اموال به مبلغی بیش از قیمت واقعی آنها بیمه شوند. وقتی مالی به بیش از قیمت واقعی خود بیمه شود، به دو دلیل می تواند باشد:

یکی از روی تقلب، برای سوء استفاده از بیمه بوده است در این صورت قرارداد بیمه باطل و از درجه اعتبار ساقط است و دیگری قصد تقلب و سوء استفاده ای در کار نبوده است در این صورت قرارداد بیمه باطل نمی شود و فقط بیمه نامه تا مبلغ بهای واقعی شیء مورد بیمه تعهد دارد.

بیمه بیش از حد بیانگر آن است که ریسک مورد بیمه، بیش از ارزش منصفانه یا معقول آن بیمه شده باشد یا وضعیتی است که در آن منافع بیمه بیش از زیان واقعی باشد که به بیمه گذار وارد میشود.

مطالب مربوط به بیمه پذیری را حتما مطالعه کنید.

اخلاق حرفه ای در صنعت بیمه

زمانی که بحث بیمه مطرح می گردد به چند دلیل بحث اخلاقیات مشکل می گردد چرا که تبعیض، جوهره وذات این صنعت می باشد. اگر شرکت بیمه ای یک راننده خوب و یک راننده بد را با حق بیمه برابر، بیمه کند، این شرکت به زودی در خواهد یافت که تنها به بیمه کردن رانندگان بد می پردازد (نظریه انتخاب نامساعد). به همین دلیل بیمه گران بین رانندگان بر اساس سوابق رانندگی شان تفاوت قائل می گردند. اما با این وجود، باز جامعه برخی تبعیضات قابل سرزنش را می بیند و مانع از تبعیض بر اساس این مبانی می گردد. تبعیض میان گروه های مردم (بین افراد) اخلاقا و قانونا نهی شده است،  اما چنین تبعیضی در صنعت بیمه به صورت یک عادت شده است، هر چند شاید جزء سیاست شرکت ها نباشد. مسأله اخلاقی در این جا مربوط به عدم وجود معیارهای مؤثر برای شرکت ها جهت جلوگیری از اعمال این تعصبات و گرایش ها را هنگام تلاش برای کاهش این هزینه ها می باشد. به عنوان مثال  بیمه گران ممکن است گرایشات و تعصبات کارکنان خود در فرآیند تصفیه خسارات بیمه گذاران را هنگامی که این تعصبات در راستای سودرسانی به بیمه گران عمل می کند نادیده بگیرند. این نوع تعصبات و گرایش ها در هنگام تصفیه خسارات بسیار آشکارتر از تعصبات در هنگام فروش بیمه نامه می باشند.

بیمه، تجارتی بلند مدت است و لذا نمی توان صرفا ایده هایی را پذیرفت که به ارتقاء سود در کوتاه مدت کمک می کند، زیرا روابط پایدار آتی را تخریب می کند. بنابراین ، کاربرد اصول اخلاقی در این صنعت ضروری است. اخلاقی بودن سودآور است، اما اخلاقی بودن به خاطر سودآور بودن آن غیر اخلاقی است که علاوه بر آن، در بلندمدت سودآور نخواهد بود. بیمه خرید تامین و پوشش در برابر خطری است که خریدار مطمئن نیست با آن مواجه خواهد شد یا نه، اما متقاعد شده است که پوشش خریداری شده مناسب است و در صورت نیاز به کار خواهد آمد.صنعت بیمه ذاتا با موضوع اعتماد و اخلاق سرو کار دارد. بیمه گران باید منصف و در عین حال سخت گیر باشند. تقلب به هیچ عنوان نباید مقبول باشد و جلوگیری از آن مسئولیت اخلاقی تمامی بیمه گران است،زیرا در صورت کوتاهی آنها، تاوان آن را اغلب مشتریان و سهامداران به شکل پرداخت حق بیمه های بیشتر و دریافت سود کمتر، پرداخت خواهند کرد.

محصولات بیمه تماما باید دارای عنصر واقعی انتقال ریسک باشند و این اساس کار بیمه است. درعین حال ارتقای راه های جایگزین برای انواع ریسک هایی که قابل بیمه نیستند، از وظایف آنهاست.صنعت بیمه نمی تواند به سادگی به مشتریانی که به دنبال پوشش های  مناسب هستند، نه بگوید ؛ بلکه باید بدیل های جایگزین را ارائه کند. هم چنین شرکت های بیمه برای حفظ اعتماد مشتریان باید از نظر مالی قوی بوده تا بتوانند به تعهدات بلند مدت مالی خود عمل نمایند. کانال های فروش و به عبارتی واسطه ها مانند کارگزاران، نمایندگان و کارکنان نقش کلیدی در جذب و حفظ مشتری بر عهده دارند. در مقابل، شرکت های بیمه باید ملزم به همکاری با کارگزاران و نمایندگانی باشند که استاندارد های اخلاقی را رعایت کرده و از حرفه و دانش لازم برای ارائه  توصیه ها و راهنمایی های صحیح مشتریان برخوردار هستند.این بدین معنی است که واسطه ها باید قبل از شروع فروش محصولات، غربال شوند. آنها هم چنین باید به طور دائم تحت نظارت باشند و رفتارهای غیر اخلاقی و متقلبانه آنها به هیچ وجه تحمل نشود. بنابراین، انتخاب و غربال کارگزاران نه تنها می بایست بر روی مهارت های فنی و حرفه ای آنها تمرکز یابد ، بلکه می بایست شامل سوابق  مالی و اخلاقی آنان نیز باشد. کارگزاران و نمایندگان نباید صرفا به عنوان عوامل جلوبرنده فروش بیمه نامه های  شرکت الف یا ب نگریسته شوند، بلکه باید بر اساس یک رابطه  اعتماد محور با مشتریان خود، به عنوان مشاوران ارزش افزاینده عمل کنند. آنها نه تنها وظیفه فراهم کردن اطلاعات مناسب برای مشتریان را بر عهده دارند، بلکه لازم است تمام اطلاعات مربوطه  را از مشتریان خود بگیرند تا قادر به ارائه بهترین پیشنهادها به آنان باشند. این امر زمانی امکان پذیر است که بیمه گذار به نماینده با کارگزار بیمه اعتماد و در اطلاعات خود او را شریک کند. پس بدون اعتماد، واسطه ها نمی توانند به درستی وظیفه خود را انجام دهند. برای حصول اطمینان از حفظ توانایی واسطه ها، لازم است که دانش و مهارت آنان از طریق آموزش و مساعدت های تحصیلی ارتقاء یابد.

اغلب گفته می شود کار بیمه گران مدیریت ریسک است، اما می توان این گونه نیز گفت که کار آنها مدیریت اعتماد است. اعتماد نیز مقوله ای است که تنها میان افراد و گروهها، قابل تعریف است. اعتماد در روابط بین بیمه گران و واسطه ها و بیمه گذاران به تدریج ایجاد می شود. اگر فرهنگ و اصول زیربنایی یک شرکت بیمه و واسطه های آن بر مبنای استانداردهای اخلاقی نباشد، حاکمیت شرکتی به طور صحیح ايجاد نشده است. اخلاقی بودن به دلخواه مدیران یک شرکت نیست، بلکه امروزه رفتار اخلاقی به یک ضرورت اقتصادی تبدیل شده است. زمانی که سهامداران، مشتریان و جامعه ادراک منفی از رفتارهای اخلاقی یک شرکت داشته باشند، سودآوری بلندمدت و در نهایت بقای آن شرکت به خطر می افتد.

اطلاعات مربوط به منشور اخلاق حرفه ای صنعت بیمه در کشور ایران را مطالعه کنید.

آسیب بدنی

در بیمه حوادث شخصی، از این اصطلاح برای استثناء کردن بیماری های عفونی از علل طبیعی استفاده می شود، ولی بیماری هایی که بلافاصله به واسطه حادثه بیمه شده اند، از جنبه یک حادثه بیمه شده، آسیب بدنی محسوب می شوند، مگر این که به طور خاص استثناء شده باشند. این صرفا کاربرد اصل علت بلافصل است. به عنوان مثال بیمه گذار هنگام شکار از اسب خود به زمین می افتد و به علت آسیب وارده، قدرت راه رفتن را از دست می دهد. او پیش از رسیدن کمک، بر زمین خیس قرار می گیرد و سرماخوردگی ناشی از این حادثه به ذات الریه تبدیل می شود و در نتیجه فوت می کند. در این حادثه زنجیره علی، گسسته نشده و دادگاه فوت را به حادثه و نه ذات الریه نسبت می دهد. ضربه روحی، ترس یا اندوه تحت این بیمه نامه قرار نمی گیرد مگر این که شکل بیماری معینی به خود بگیرند.
در بیمه نامه های مسئولیت، اصطلاح آسیب بدنی به عنوان شکلی از خسارت در محدوده بیمه نامه به کار می رود. در بیمه نامه های مسئولیت عمومی و محصول، آسیب بدنی به شکل عبارت بسیار گسترده زیر تعریف می شود: «آسیب بدنی شامل فوت، ناخوشی یا بیماری آسیب روحی، اضطراب، ضربه روحی، دستگیری اشتباهی، تجاوز به حریم شخصی، بازداشت، زندانی شدن اشتباهی، تخلیه اجباری، پیگرد مغرضانه، انتشار افترانامه، بهتان و تهمت می شود». به این ترتیب، آسیب به احساسات، به وضوح در محدوده این اصطلاح جای می گیرد، ولی همان طور که احتمال می رود با کلمه تصادفي، افترای عمدی کتبی تحت پوشش قرار نمی گیرد. بین تمام بیمه گران مسئولیت، زمینه ای مشترک برای اضافه کردن فوت، بیماری عفونی و بیماری در تعریف آسیب بدنی وجود دارد. بعضی از بیمه گران از اصطلاح آسيب شخصی استفاده می کنند و این اصطلاح را تا اضافه کردن بیماری بسط می دهند. هدف این بیمه نامه این است که آسیب بدنی را پوشش دهد و نه آسیب به احساسات را، چه همراه با آسیب بدنی باشد و چه نباشد. بیمه های قدیمی تر مسئولیت، مایل به استفاده از اصطلاح آسيب شخصی بودند ولی بیشتر بیمه گران این اصطلاح را به نفع اصطلاح دقیق تر «آسیب بدنی» که هدف آنان را به نحو دقیق تری نشان می دهد، کنار گذاشتند.